De cultuurweek & constructieweek

Maandag 9 januari zijn we begonnen met de cultuurweek, althans dat was de bedoeling. Marloes heeft mee gedaan maar Danique lag nog ziek in bed. Na het ontbijt dat elke morgen om 8 uur is, begonnen we de week met een lesje godsdienst. We kregen samen met alle andere vrijwilligers uitleg over de verschillende godsdiensten en Nepal. Dit zijn er namelijk drie, het hindoeïsme, boeddhisme en het christendom. Na uitleg te hebben gehad over de verschillende gewoonten en gebruiken in Nepal bij elk geloof, kregen we nieuwe namen. Onze namen zijn in Nepal namelijk erg lastig uit te spreken. Dit kregen we natuurlijk niet zomaar. Voorafgaand vond er een heel ritueel plaats met wierrook en ook wij kregen de welbekende stip op ons voorhoofd, waarna we onze Nepalese namen kregen. Danique heet vanaf nu Dilu en Marloes heeft de naam Muna gekregen. De betekenis hiervan moeten we nog opzoeken. Na de lunch gingen we met z'n allen naar Thamel, een kleine stadje iets verderop. Uiteraard gingen we weer met de overvolle local bus, waar we nu ondertussen een beetje aan gewend zijn. Eenmaal aangekomen hebben we dit stadje verkend en zijn we over de 'markt' gelopen, wat natuurlijk niet te vergelijken is met een markt in Nederland.

De dinsdag van de cultuurweek was Danique gelukkig weer helemaal beter en begonnen we fris en fruitig met een Nepalese taalles. Zo leerden we verschillende woorden en zinnen die komende weken nog wel eens van pas zouden kunnen komen. In de middag gingen we naar Boeddha waar een van de grootste boeddhistische antieke tempel, het Bouddhanath, staat. Eenmaal aangekomen bleek het inderdaad een ontzettend grote tempel te zijn waar wel een paar honderd monniken op zaten. De monniken zaten daar bijna de hele dag om gebeden op te zeggen. Een monnik met een soort microfoon nam hier het voortouw in en dus was het onverstaanbare gebrabbel luid en duidelijk de gehele dag door de hele stad hoorbaar. Wat ook wel typisch was, was dat je alleen met de klok mee om de tempel mocht lopen. Moest je twintig meter terug toch nog naar een winkel toe dan moet je eerst de hele tocht om de tempel lopen om daar te komen.

Woensdagochtend, nog voor het ontbijt, begonnen we met een ontspannend lesje yoga (lees: yoga voor professionals). Dit was natuurlijk gedoemd te mislukken met Marloes die de lenigheid heeft van een hark en Danique met de conditie van een baksteen. Waar yoga normaal bedoeld is om te ontspannen, was het in dit geval 1.5 uur afzien en buikspieren kweken van het (uit)lachen. De instructeur deed bij een aantal mensen nog moeite om ze te helpen in de goede positie, bij ons was het overduidelijk al een verloren zaak. Na de yoga sessie kregen we kookles. Na het pellen van stapels gekookte aardappelen, en het kneden van kilo's deeg voor een heel weeshuis, was het tijd om gevuld brood te maken en bakken. De aardappels werden gestampt tot puree en vermengd met de groenten en vervolgens in een bolletje deeg gestopt. Deze werd weer uitgerold tot een plat brood en gebakken in een pan. Na heen ochtendje zweten in de keuken mocht het eindresultaat er zeker wezen.
In de middag gingen we naar de Swayambhunath tempel, ook wel de monkeytempel genoemd omdat er ontzettend veel (heilige) apen rondhangen. het leek wel op de apenheul maar dan keer tien. Je mocht de apen ook niet te lang aankijken want dan bestond er de kans dat ze je aanvielen. Dat bleek wel toen een jongen de hele zak mandarijnen in no time kwijt was. Na een hele klimtocht naar boven kwamen we dan bij de tempel waar het allemaal om ging. Twee andere vrijwilligers deden nog een korte presentatie die blijkbaar alle mensen daar wel erg interresant vonden want iedereen kwam even meeluisteren. Ook al konden ze er waarschijnlijk niks van verstaan. Het uitzicht vanaf deze tempel was overigens erg mooi, je kon over heel Kathmandu uitkijken. Wel waren er rondom deze tempel veel kleine kinderen die aan het bedelen waren om eten en drinken te kunnen kopen. De armoede was ook hier weer duidelijk zichtbaar. Zelfs een klein jongetje van een jaar of drie stond voor ons met zijn handen open.

Donderdag 12 januari gingen we met Floor en Madeleine, twee andere vrijwilligers uit het huis, naar Phokhara. Dit is een iets meer toeristische stad in Nepal. Om hier te komen stond er een busreis van 8 uur op ons te wachten. Vergeleken met de andere bussen hier was dit best een prima bus waar we niet nog tien andere mensen op ons schoot hadden zitten. De busreis zelf was erg mooi. We reden voornamelijk tussen de bergen en vlak langs de afgrond. Desondanks weerhield dit de chauffeur er niet van om te remmen in de bochten (net als de rest van het verkeer) maar een luid getoeter moest ons veilig naar onze eindbestemming brengen. Eenmaal daar aangekomen viel het ons inderdaad op dat deze plek iets meer toeristisch was. In ons hotel konden we dan ook eindelijk een warme douche nemen en sliepen we op bedden die iets minder een plank waren. We hebben die avond nog wat gedronken in het stadje en zijn optijd gaan slapen.

De volgende dag stond er een dagje paragliden op ons programma. We moesten in de ochtend verzamelen om op tijd te kunnen gaan. Dit vertrek vond echter een uur later plaats maar de Nepalese tijd zijn we inmiddels al wel gewend. Na een busrit van een half uur kwamen we boven op de berg aan waar het allemaal moest gaan gebeuren. Het uitzicht was ontzettend mooi en we keken dan ook uit op de Himalaya met diverse sneeuwbergen. Marloes was als eerste aan de beurt gevolgd door Danique, Floor en Madeleine. Tijdens onze vlucht werden we diverse keren gefilmd en werden er tientalle foto's gemaakt die we op een cd meekregen. We hebben deze nog niet bekeken maar dit zullen ongetwijfeld mooie beelden zijn geworden met onze betraande ogen en snotneuzen. Al met al was het wel een super ervaring. Eenmaal weer terug in het stadje hebben we bij het meer lekker in de zon gezeten. Vervolgens zijn wij met z'n tweeën op het meer in een bootje gaan varen. Je kan een bootje huren met of zonder stuurman. Wij wilden graag met stuurman maar dit mocht helaas niet van de man die de boot verhuurde omdat wij Europeanen dat wel zouden moeten kunnen. Nou daar gingen we dan, na heel wat gepeddel keken we achterom en we waren al wel 10 meter van de kant af. Ik denk dat de man die de boot verhuurde en nog steeds stond te kijken ook wel zijn twijfels begon te krijgen. Na een tijdje hadden we de slag te pakken en ging het erg goed, we zijn er niet eens uitgevallen. We waren precies op het goede moment in het midden van het meer waar de zonsondergang tussen de bergen te zien was. S'avonds hebben we met z'n vieren nog wat gegeten en gedronken op een geslaagde dag.

Zaterdag was het weer vroeg dag en gingen we terug met de bus naar Kathmandu. Eind van de middag kwamen we daar weer aan waar we gelijk onze tassen moesten pakken voor de volgende dag.

Zondag 15 januari was het dan zover, het begin van ons eerste project, de constructieweek. Samen met nog zes andere vrijwilligers gingen we hier deze week aan deelnemen. Na een busrit van 1.5 uur moesten we overstappen op een truck omdat de wegen niet meer begaanbaar zouden zijn voor een bus. Met nog een aantal uren te gaan, zaten we achterin de truck lekker krap op elkaar op weg naar the village. Onderweg moesten we echter nog tien keer stoppen omdat er nog meer mensen in de truck moesten. Naast de mensen die er nog bij in moesten kwamen er ook steeds meer zakken rijst, maïs en andere etenswaren de truck in. Het gevolg, we stonden ontzettend comfortabel. Onderweg viel het ons op dat we steeds meer afgelegen reden. De laatste wee uur van de rit reden we letterlijk door rivieren in de bergen die niet bedoeld waren als wegen. Lekker hobbelig dus. We klommen steeds hoger en hoger en in de middag kwamen we dan eindelijk aan op onze bestemming in het dorpje Mathe. Nouja dorpje, een paar huizen (lees: hutjes) en een school in the middle of nowhere. Het plaatsje is dan ook niet te vinden op google maps. Eenmaal aangekomen hadden we ook een soort van tweede cultuurshock. Het leven was hier heel erg primitief. In het huis sliepen we letterlijk op een paar houten planken, er was geen stroom, geen douche en de wc was een gat in de grond. De vrouw die in het huis woont was wel heel gastvrij en wilde echt het beste voor ons. Alleen was het af en toe wel lastig communiceren omdat ze geen woord engels sprak. Na het drinken van thee (met niet overdreven, 8 scheppen suiker), zijn we een rondje gaan lopen. De omgeving waar we zaten was namelijk wel ontzettend mooi. Rond 18:00 wordt het donker en rond deze tijd wordt het kampvuur in het huis nog even wat meer opgestookt. Het huis heeft echter geen schoorsteen waardoor het hele huis de gehele dag en nacht blauw stond van de rook. Rond 19:00 kwam het avondeten, rijst met een prutteltje, dat best lekker was. Alleen kregen we elke keer weer enorme porties en bleef ze maar scheppen. Gelukkig leerden we al snel het Nepalese woord voor 'ik heb genoeg gehad' en dat was dan ook de hele dag door te horen.

Op maandag t/m woensdag begonnen we de dag met een ontbijt dat klaargemaakt werd door de bewoonster van het 'huis'. Het ontbijt bestond uit brood met ei, rijst en bonen met iets dat op papiersnippers leek. Over het algemeen hadden we niks te klagen over het eten daar.
Na het ontbijt hebben we geholpen op een schooltje dat door de aardbeving deels was verwoest. We moesten dan ook een lokaal afbreken zodat er weer een nieuwe gebouwd kon worden. Natuurlijk hadden ze hier geen gereedschap en moesten we alles met de hand doen. Alle kinderen vonden dit ook erg interresant en zo nu en dan kwamen ze ons helpen met het afbreken van de muren. De kinderen zitten overigens de gehele dag buiten op de grond omdat de lokalen te koud zijn. In de lokalen staat letterlijk 1 houten bankje en er hangt een papier aan de muur waar ze wat op kunnen schrijven. De leraren zijn de hele dag vrijwel nergens te bekennen en de kinderen moesten zich eigenlijk maar zelf zien te redden op school. Niet alleen het werk dat wij deden vonden ze erg interessant, ook wij waren erg interessant voor ze. Een aantal kinderen hing dan ook de hele dag om ons heen en wilden graag met ons praten, maar Engels spraken ze helaas niet.
Van 12.00 tot 13.30 hadden we pauze en was het tijd om te lunchen. De lunch bestond iedere dag uit rijst en ondanks dat het erg lekker was, waren we er na die dagen wel redelijk klaar mee.
Na de lunch werkten we nog door tot 15u en daarna waren we klaar voor de dag. Tot het avondeten dat rond 18.30 was moesten we onszelf dus vermaken. Zoals eerder beschreven gingen we meestal een rondje lopen door de bergen of een boek lezen want veel meer was er niet te doen. Vrijwel direct na het eten ging iedereen meestal naar bed, omdat dit gebruikelijk is in Nepal en het zo donker was zonder stroom dat er ook niet echt een andere optie was. Zodra wij naar bed gingen, werden ook de geiten en kippen naar binnen gehaald om samen met de bewoonster beneden op de grond te slapen. Tanden poetsend onder de sterrenhemel waren we ons elke avond weer mentaal aan het voorbereiden op de plank waar we op moesten liggen. We maakten vaak nachten van wel 10 uur slaap, maar omdat je dus letterlijk op een stuk hout sliep, werden we zo'n 88 keer per nacht wakker omdat onze benen en heupen aan het afsterven waren.
Donderdagochtend kwam de truck naar het dorpje en zijn we teruggekeerd naar de bewoonde wereld. Opnieuw zaten we lekker opgepropt tussen de mensen en zakken voedsel. Ondanks dat het een zware week was, was het ook een hele mooie ervaring die we nooit meer zullen vergeten. We waren dan ook heel blij dat we na vijf dagen weer konden douchen en zelfs het bed hier leek ineens heel zacht. Om ons eerste vrijwilligersproject goed af te sluiten, zijn we 's avonds uiteten gegaan met de andere vrijwilligers. Ook hebben we onze 10 kilo aan was maar eens naar een wasserette gebracht.

Vrijdag hebben we gebruikt om bij te komen van de constructieweek en alles wat we daar meegemaakt hebben. We zijn weer naar de Nature Garden geweest en hebben daar de hele middag in de zon gezeten en een lunch genomen die voor de verandering eens niet uit rijst bestond. 'S avonds hebben we onze was opgehaald en een hotel geboekt in Thamel, omdat we de volgende dag al om 6.30 in Thamel moesten zijn om te gaan raften.

Zaterdag zijn we dus gaan raften en opnieuw moesten we een aantal uur in de bus zitten om daar te komen. Eenmaal aangekomen kwamen we erachter dat we helemaal geen extra kleren mee hadden genomen, wat natuurlijk niet erg slim is als je gaat raften. De eigenaren lachten ons nog net niet uit, maar dat ze het dom vonden was wel te merken. Dat het heel dom was bleek ook achteraf toen we zeiknat 4 uur in een bus hebben gezeten om terug te komen. Ook net op de dag dat wij gingen raften was het voor het eerst bewolkt, dus erg warm hadden we het ook niet. Al met al was het wel een hele leuke dag.
'S avonds zijn we met de andere vrijwilligers weer uiteten geweest en gingen we gezellig een drankje doen. Dit is heel misschien een heel klein beetje uit de hand gelopen, want om 2.30 waren we terug in ons hotel en vonden we het een heel leuk idee om nog even met onze vriendinnen, die uiteraard op zaterdagavond weer bij elkaar zaten, te gaan skypen. Erg veel verder dan een hoop geschreeuw en gelach zijn we niet gekomen en na driekwartier hadden ze geloof ik wel weer genoeg van ons.

Vandaag gingen we lunchen met twee andere vrijwilligers en zijn we weer teruggekeerd naar het vrijwilligershuis. Daar hebben we de rest van de dag in de zon gezeten en onze blog geschreven.
Morgen zullen we gaan starten met het volgende project: Marloes met het medische project en Danique met het hondenproject. We hebben er erg veel zin in!