Laatste twee weken in Nepal

In onze een na laatste week hebben we beiden een ander project gedaan: Danique het straathonden project en Marloes het medische project. We zullen daarom apart onze week en ervaringen beschrijven.

Danique:
Deze week heb ik het straathonden project gedaan in het KAT centre (te vinden op facebook voor geïnteresseerden). Op maandag werd ik samen met twee andere vrijwilligers uit het huis naar de bus gebracht en werd ons uitgelegd welke bus we moesten nemen naar het centrum. Eenmaal aangekomen bij de bushalte moesten we nog een paar minuten lopen naar het KAT centre, welke we van een grote afstand al konden horen. Zodra we de poort openden werden we meteen enorm vriendelijk onthaald door een hele groep blaffende en vrolijke honden. Al direct zagen we honden met drie poten, verlamde achterpoten en huidziekten, maar ongelukkig leken ze zeker niet. Alle drie moesten we even wennen aan al het enthousiasme dat op ons afkwam en we waren aan het begin dan ook nog wat terughoudend. Ook omdat we niet wisten of er agressieve honden tussen zaten die ons misschien zouden kunnen bijten. Het tegendeel bleek waar. Allemaal wilden ze niets liever dan aandacht van mensen en agressief waren ze dan ook zeker niet. Zodra je een hond aaide was je de 'sjaak', want stoppen was dan geen optie meer. Dit maakten ze dan ook heel duidelijk door ons meteen met hun poot aan te tikken en in te spelen op ons gevoel door zielig te gaan kijken. Nadat alle honden aandacht hadden gekregen, kwam de eigenaar om ons een rondleiding te geven. Deze begon bij het leukste deel van het hele centre: het puppy verblijf! Op dat moment waren er 8 puppies aanwezig waarvan twee zo klein waren dat ze nog melk uit de fles kregen. Ondanks dat ik nog uren daar had kunnen blijven, gingen we door met de rondleiding. Hij liet ons alle kennels zien en vertelde bij iedere hond wat deze mankeerde en wat voor behandeling erbij hoorde. De honden die gezond of al beter waren, liepen rond op een grasveld. Naast het grasveld was een gebouwtje met twee kamers: de 'keuken' en de operatiekamer. In de keuken werd het eten voor de honden gemaakt dat ze twee keer per dag kregen. Dit bestond uit gekookte rijst met gekookte kippenkoppen en kippenpoten (en niet de kippenpoten die jullie normaal waarschijnlijk eten). In de operatiekamer vonden de sterilisaties van de honden plaats. Een deel van de aanwezige honden werd enkel van de straat gehaald om gesteriliseerd te worden en vervolgens weer teruggeplaatst op straat omdat de honden in Nepal over het algemeen geen slecht leven op straat hebben. De overige honden blijven in het centre tot ze geadopteerd worden.
Onze eerste echte taak op maandag begon om 9.45 en bestond uit het vullen van alle hondenbakken met het heerlijk ruikende rijstmengeltje waar hele kippenkoppen in dreven waarvan je spontaan honger kreeg. Om 10u moesten alle bakken verdeeld worden over alle aanwezige honden, wat een hele taak bleek met 88 hongerige honden die je weg continu blokkeerden. Na enige tijd moesten we alle lege bakken weer verzamelen en in een enorme bak afwassen. Vanaf 11u ongeveer tot aan de lunch om 12.30 hadden we de tijd om met de honden te spelen en ze aandacht te geven, want de mensen van het KAT centre zeiden altijd: liefde en aandacht helen alle wonden. De lunch die we kregen was iedere dag hetzelfde en bestond uit rijst met pittige curry, aardappeltjes in een pittige curry en een klodder hele pittige rode saus. Mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn: de lunch was erg pittig en water was daarom geen overbodige luxe. Na de lunch wilde de eigenaar graag weten waarom we naar Nepal waren gekomen, waarom we vrijwilligerswerk waren gaan doen en waarom we voor hun project hadden gekozen en rond 14u zijn we teruggegaan naar het vrijwilligershuis.
Op dinsdag t/m vrijdag zag onze dagindeling er over het algemeen hetzelfde uit, dus die zijn in een keer te beschrijven. Om 9u begonnen we met het schoonmaken van het puppy verblijf en de grasvelden. Op dinsdagochtend zag ik dat er een nieuwe puppy was geariveerd en het was liefde op het eerste gezicht. Als we thuis geen kat hadden, had ik hem als cadeautje opgestuurd naar huis. Na het schoonmaken van de hokken was het tijd om de hondenbakken te vullen met de rijstmaaltijd en uit te delen. Ook de rest van de dagen hebben we ze weer opgehaald zodra ze leeg waren en afgewassen en tot aan de lunch alle honden aandacht gegeven en gezorgd dat ze hun dagelijkse beweging kregen. Na de lunch maakten we altijd een ronde langs alle kennels om te kijken of er ergens schone dekens nodig waren of waterbakken bijgevuld moesten worden. Op dinsdag kregen we de kans om mee te kijken bij een sterilisatie, maar deze heb ik met mijn lichtelijke angst voor naalden en alles dat met operaties te maken heeft maar vriendelijk afgewezen en ik heb me in de tussentijd vermaakt met mijn nieuwe puppy maatje. Op woensdag mochten we een aantal honden wassen en op donderdag hebben we na de lunch nog een aantal uur in de zon met de honden gespeeld tot we het zelf tijd vonden om te gaan, want de eindtijden mocht je zelf bepalen. Ze lieten ons heel erg vrij in alles wat we deden en als je een taak niet wilde doen, hoefde dat ook niet. Vrijdag was een erg korte dag, omdat het de hele dag zo hard regende dat we niet veel voor ze konden betekenen, dus na de lunch heb ik afscheid genomen van alle honden en met pijn in mijn hart mijn favoriete puppy achtergelaten. Het was echt een hele toffe week waarvoor ik het KAT centre enorm wil bedanken!

Marloes:
Maandag was het dan zo ver, de start van het medische project. Samen met Graig (een andere vrijwilliger uit Australië) werden we naar het ziekenhuis gebracht. Het ziekenhuis waar we deze week het vrijwilligerswerk gingen doen was het Stupa Community Hospital. Dit is een klein ziekenhuis met zo'n 50 bedden. Het ziekenhuis was met name bedoeld voor de nog armere mensen in de omgeving die weinig tot geen geld hebben voor een medische behandeling. Vlak naast het ziekenhuis stond dan ook een kamp met tenten ( zo groot als vijf voetbalvelden) waar de mensen wonen die na de aardbeving hun huis zijn verloren. Samen met Graig ben ik ook hier wezen kijken en dit was best indrukwekkend om te zien. Maar goed, eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis werden we uiterst vriendelijk ontvangen door een vrouw die ons een rondleiding gaf. Zo liepen we langs de emergency, de operatiekamer en de onderzoekskamers. Als laatste kwamen we bij de afdeling. Dit is iets anders dan in Nederland. Waar je in Nederland in het ziekenhuis afdelingen hebt met diverse specialismen ligt in dit ziekenhuis alles door elkaar op een mannen en vrouwen afdeling. In totaal waren dit dertig bedden, vijftien op elke kamer. En nee, dit waren niet hele ruime kamers. Ook zag het er allemaal iets anders uit dan in Nederland. De bedden waren letterlijk niks meer dan een plank met een matje en de infuuspaal was gewoon een houten stang. Ook moest de familie zelf voor de patiënt zorgen (denk aan eten, dekens, wassen etc.) Na de rondleiding hebben we een middag op de emergency gezeten. We zagen onder andere een vrouw die kokende olie over haar hand heen had gegoten, een pasgeboren baby die erg benauwd was en na een pufje zo weer naar huis werd gestuurd en nog wat andere patiënten waarbij het nog steeds een raadsel is waarvoor ze kwamen. In dit ziekenhuis spraken ze namelijk niet echt engels wat soms best lastig was. Ook kwam er een jongen van vijftien op de emergency die uit een boom was gevallen. Hij sprak de Nepelese taal erg slecht omdat hij geen geld had om naar school te gaan ( zoals veel kinderen hier) en in een afgelegen dorpje woonde. Hij snapte dan ook niet dat zijn arm gebroken was en hij werd in het gips gezet zonder dat er een woord werd gezegd hierover. Na de middag op de emergency konden we bij een aantal endoscopieën meekijken. Dit gaat ook iets anders dan in Nederland. De mensen staan in een rij voor de onderzoekstafel (zonder enige privacy), je krijgt een tube in de mond waar een slang doorheen gaat naar je maag/darmen en binnen een minuut zijn ze weer klaar. De slang en de tube worden afgespoeld met wat water en de volgende kan gaan liggen. De hygiëne is dus niet echt optimaal. De daaropvolgende dagen heb ik veel met diverse dokters meegelopen die wel redelijk engels konden en me het een en ander konden uitleggen. Ook heb ik diverse keren in het laboratorium meegekeken waar ik ook weer tot een aantal interresante ontdekkingen ben gekomen. Maar over het algemeen ben ik toch het meeste op de mannen en vrouwen afdeling geweest. In deze week lag de afdeling dan ook helemaal vol. Er lagen dus dertig patiënten en er waren twee verpleegkundigen. Verder liepen er een heleboel studenten (wel twintig) en een leraar die alle studenten in de gaten moest houden. Kortom, het was een gekkenhuis. Ik had al wel snel door dat ik hier door iedereen bekeken werd. Niet alleen omdat ik blank ben maar ook omdat ik hier onder de term reus viel. Na een hele fotoshoot kon ik eindelijk wat gaan doen. Zo deed ik onder andere wat controles bij de patiënten die ook weer heel anders gaan dan in Nederland. Ook begrepen de patiënten vaak totaal niet wat ik kwam doen. Wel stonden er vaak een stuk of acht studenten om me heen die dit reuze interresant vonden. Ook als de dokter kwam stond er wel tien man rondom het bed. Hier op de afdeling kreeg ik al snel door dat ook hier de voorzieningen en de hygiëne ver te zoeken waren. Zo droegen de studenten en verpleegkundige o.a. geen handschoenen bij het klaarmaken van medicatie, het afnemen van bloed en het prikken van een venflon. Hun handen zaten dan ook regelmatig onder het bloed, medicatie en andere stoffen. Ook bij het toedienen van medicatie via het infuus werd alles achter elkaar gespoten (in Nedeland flushen we met water tussendoor). In gesprek met de leraar heb ik hier voorzichtig naar gevraagd. De leraren wisten dit wel allemaal maar er was gewoon geen geld voor handschoenen, spuitjes met water en nog vele andere materialen. Hier schrok ik toch best wel van aangezien dit in Nedeland voor het grijpen ligt en dit ook in overvloed wordt gebruikt. Daar had ik tot op dit moment nooit echt bij stilgestaan. Ook vertelde de leraar me dat een verpleegkundige zes dagen per week moest werken en ongeveer 50 tot 60 euro per maand verdiende. Ook in dit land is dit erg weinig. Al met al ben ik er hier wel achter gekomen dat lang niet iedereen in dit ziekenhuis een goede en veilige medische behandeling kan krijgen. Het viel me wel op dat alle mensen in dit ziekenhuis ontzettend lief zijn en iedereen wil elkaar helpen en ondersteunen. Op de laatste dag van het project nodigde de patholoog van het ziekenhuis Graig en mij uit om naar twee andere ziekenhuizen te gaan omdat hij daar toevallig nog heen moest. Na afscheid te hebben genomen van alle lieve mensen in dit ziekenhuis zijn we op pad gegaan. Na een rondleiding te hebben gehad in twee andere ziekenhuizen hebben we de vrouw van de patholoog opgehaald en zijn we met z'n vieren gaan lunchen. Dit was voor de verandering weer eens een rijst maaltijd die ook totaal niet pittig was (geintje natuurlijk). Na het eten hebben we nog een tempel bezocht midden in de bergen. Na deze tocht kwam er een einde aan deze super leuke en toch ook wel indrukwekkende week. Wat een toffe ervaring weer!

Zaterdagochtend zijn we met een aantal vrijwilligers naar een farmers market geweest. Dit is een markt met allemaal biologische en zelfgemaakte producten uit de streek. Ze verkochten er van alles, waaronder jam, honing, pesto, croissants en andere lekkere broodjes, maar ook iets wat we al vanaf dag 1 dat we hier zijn missen: KAAS! We hebben intens genoten van ons stokbrood met oude kaas in het zonnetje. Gelukkiger kon je ons niet maken. Na de markt zijn we naar een crematie plaats geweest en dit heeft veel indruk gemaakt op ons. Crematies in Nepal gaan namelijk heel anders dan crematies in Nederland. In Nepal wordt de overledene zo snel mogelijk, het liefst binnen 24 uur, naar deze plaats gebracht. Allereerst wordt de overledene op een schuine steen gelegd die aan de rivier ligt waarna de voeten en het gezicht worden gewassen door familieleden. Direct achter deze wasplaats ligt zelfs een hospice, zodat de mensen van wie verwacht wordt dat ze binnen een halfuur zullen sterven vast op deze steen gelegd kunnen worden. Het zou namelijk geluk brengen als je op die steen sterft. Vervolgens wordt het lijk in doeken gewikkeld waarbij de witte staat voor rouwen en de oranje voor offering. Gewikkeld in de doeken wordt het lijk daarna op een stapel hout gelegd en wordt het gezicht onder de doeken vandaan gehaald. De oudste zoon, indien die er niet is een van de priesters die werkzaam zijn bij de crematie plaats, mag het vuur starten. Dit doet hij door een fakkel langs de mond te halen (dit is de plaats waar je je leven begint door te ademen dus volgens de traditie je leven ook eindigt) en vervolgens de aanmaakblokjes onder het overleden familielid aan te steken. Een priester neemt het vervolgens over en zorgt dat het vuur brandend blijft. Na een aantal uur is het lijk volledig weggebrand en worden de resten in de rivier gegooid. Onze gids vertelde ons dat er op een dag wel 30 tot 40 crematies plaatsvinden en na de aardbeving zelfs 300 tot 400! Wij hebben de crematie van een oudere vrouw vanaf het begin gezien, dus ook hoe ze 'aangestoken' werd door haar zoon. De gids vertelde dat er zelden vrouwen aanwezig zijn, omdat dit vroeger verboden was doordat vrouwen moeten huilen en dat verstoort de reïncarnatie. Dit is iets waar ze in Nepal in geloven en dat is ook de reden dat de dood voor hun een hele andere betekenis heeft dan voor veel mensen in Nederland. Zij zien het als een nieuw begin, velen van ons als het einde. Al met al was het een hele indrukwekkende dag en opnieuw een ervaring die we niet snel zullen vergeten.

Zondag was het tijd om te beginnen aan ons laatste project, het olifantenproject. Samen met drie andere vrijwilligers vertrokken we om 6u met de bus naar Chitwan dat op 6.5 uur rijden van Kathmandu lag. Eenmaal aangekomen kregen we eerst lunch en werden we verolgens naar onze kamers gebracht. Dit bleek meer gedoe dan verwacht, want in de eerste kamer deed de stroom het niet, in de volgende kamer was de wc kapot en driepersoonskamers waren er niet dus moesten drie mensen een tweepersoonskamer delen. Al met al is het allemaal goed gekomen en om 17u kregen we de olifanten te zien en mochten we eten voor ze maken. Dit deed je door het begin van een stapel stro twee keer dubbel te vouwen, hier een kommetje van te maken en daar zaden in te doen, het kommetje dicht te vouwen en vervolgens het uiteinde van de stapel stro over de kom heen te vouwen en dicht te binden met drie stengels stro. Om 18u mochten we weer stoppen en gingen we terug voor het avondeten. Na het avondeten hebben we nog wat gedronken met z'n allen in een coffeeshop.
Onze 'werk'dagen zagen er altijd ongeveer hetzelfde uit: om 7u hadden we ontbijt en rond 7.30 begonnen we met het schoonmaken van de verblijven van de olifanten en het maken van eten. Meestal hoefden we dit maar een of twee uurtjes te doen, omdat ze daarna vonden dat het tijd voor wat rust was. Tussen 9u en 12u hadden we vrije tijd en om 12u was het tijd om te lunchen. Na de lunch gingen we terug naar de olifanten om nog meer eten te maken. Eén olifant eet namelijk 200 tot 300 van deze stro pakketjes per dag. Vanaf 14u tot ongeveer 17.30 hadden we opnieuw tijd voor onszelf en op sommige dagen hadden we al zoveel eten gemaakt in de middag dat we in de avond niet eens meer terug hoefden te komen om eten te maken. Meestal gingen we dan de olifanten onze zelfgemaakte pakketjes voeren of bananen voor ze kopen omdat ze hier echt dol op zijn.
In onze vrije tijd hebben we het plaatsje Chitwan een beetje verkend. Zo hebben we op maandag een fiets gehuurd voor drie uur (dit kostte ons 80 cent per fiets) en zijn we rond gaan fietsen. Aangezien de mensen hier nogal klein zijn, waren alle fietsen te klein voor Marloes waardoor ze ongeveer met haar knieën in haar nek fietste. Ondanks dat de wegen in Chitwan een stuk beter waren dan in Kathmandu en er veel minder verkeer was, moesten wij als redelijk onhandige personen nog aardig oppassen waar we fietsten en vooral aan welke kant van de weg. In Nederland fiets je namelijk aan de rechterkant van de weg, maar hier aan de linkerkant. Dit vergaten we nog wel eens en hier kwamen we dan achter als er ineens een voertuig recht op ons af kwam rijden.
Woensdag heeft Marloes van 8u tot 10u samen met de andere drie vrijwilligers een olifantrit gedaan. Met een jeep gingen we naar de olifanten plaats waar we konden opstappen. Eenmaal op de olifant gingen we de jungle in voor een rit van twee uur lang. Onderweg zijn we veel verschillende wilde dieren tegengekomen. Ook de jungle zelf was ontzettend mooi en er was overal genoeg te zien. Rond etenstijd kwamen we weer terug bij ons hotel en we konden dus zo aanschuiven. In de middag hebben we nog door het plaatsje gelopen en 's avonds zijn we uit eten geweest met de andere vrijwilligers.
Omdat we ons visum voor een dag moesten verlengen op vrijdag, zijn wij op donderdag al teruggekeerd naar Kathmandu. Om 8u 's ochtends vertrok onze bus en om 15.30 waren we bij de eindhalte van de bus waar we opgehaald werden door de eigenaar van het vrijwilligershuis. Hij had zijn auto nogal onhandig geparkeerd, dus net voor we in wilden stappen, ging Danique vol in een dikke plas met modderdrap staan. Blijkbaar vonden de omstanders dit nogal grappig want ineens stond er een hele groep Nepalesen te lachen hoe Danique haar bruin geworden schoenen uit stond te trekken voor ze de auto in kon stappen.
Vrijdagochtend zijn we naar het department of immigration geweest om ons visum te verlengen. Het was niet mogelijk om een visum voor 1 dag te verlengen dus moest het meteen voor 15 dagen. Ondanks dat waren we wel trots op onszelf dat we wederom weer iets zelf gevonden hadden en geregeld, we leren het wel. Na het verlengen van de visums hebben we onze tas ingepakt en 's avonds zijn we met alle vrijwilligers uiteten geweest omdat het niet alleen onze laatste avond was, maar ook die van twee anderen. We hebben onze laatste avond dan ook heel gezellig afgesloten met iedereen.

Zaterdagochtend was het dan eindelijk zo ver. Na meer dan 4 super toffe weken moesten we Nepal gaan verlaten om te beginnen aan ons volgende avontuur. We hebben enorme armoede gezien en ervaren, de meest vriendelijke en behulpzame bevolking meegemaakt waar Nederland nog wat van zou kunnen leren, alles wat we hebben meer leren waarderen, onze eerste cultuurshock overleefd en zelfs weten te wennen aan de cultuur hier, maar bovenal hebben we super veel leuke mensen ontmoet. We willen iedereen enorm bedanken voor deze geweldige tijd en we hebben heel veel zin in ons volgende avontuur. Thailand, here we come!